De column van Don Leo; ‘Vogelvrij verklaard’
Met enige verbazing las ik deze week een artikel in het Leidsch Dagblad over Marciano Mengerink (aanvaller bij de v.v. Katwijk), met als titel ‘Geef die Mengerink een schop’. Hij moet wekelijks aanslagen op zijn ledematen zien te ontwijken. Tegenstanders proberen hem te raken om hem zo uit te schakelen. In de wedstrijd tegen IJsselmeervogels was het weer niet anders en was hij in de eerste minuten al twee keer ontsnapt aan een zware blessure. Door trainers van de tegenpartij wordt hij doelbewust vogelvrij verklaard en de scheidsrechter laat het toe!
De spelers krijgen ‘de opdracht’ om in het begin van de wedstrijd hem zo te raken dat hij niet meer verder kan en de angel uit de ploeg van v.v. Katwijk wordt gehaald. Ted Verdonkschot, trainer van IJsselmeervogels, geeft in het artikel ook aan dat zijn spelers hem zo hard mogelijk moeten aanpakken. En dan komt het… de scheidsrechter bepaalt toch wel tot hoe ver je daarin kunt gaan!?
Om vervolgens aan te geven dat in het begin van een wedstrijd een scheidsrechter toch vrijwel nooit overgaat op het geven van een gele of rode kaart omdat de wedstrijd net begonnen is en spelers dan vaak alleen vermanend toegesproken worden!? Het kwaad kan dan al geschied zijn en de speler kan al via een ‘doodschop’ uitgeschakeld zijn.
Wat bezielt zo’n trainer en wat bezielt zo’n speler die ‘de opdracht’ ook wil uitvoeren. Is het niet zo dat we juist van spelers als Marciano Mengerink genieten of zoals afgelopen weekend op het hoogste niveau van een speler als Messi. Waarbij zelfs het publiek van de tegenstander (Real Betis) na zijn hattrick en wonderschone derde doelpunt een ovatie kreeg? Dat is toch genieten voor een ieder die van voetbal houdt?
Nee, laten we vooral gaan voor ‘het resultaat’ en omdat te bereiken delen we toch gewoon een doodschop uit aan de gevaarlijkste speler van de tegenpartij!? En dan de verantwoordelijkheid hiervoor lekker bij de scheids leggen want die bepaald waar de grens ligt. In een eerdere column heb ik hier ook al naar verwezen. Er zijn meerdere opties om deze idioterie tegen te gaan.
Ja, de scheidsrechter bepaald hoe de regels gehanteerd moeten worden en naar mijn idee doet het er dan niet toe of dat in de eerste of laatste minuut van de wedstrijd is. Een aanslag op de benen moet direct met geel of rood bestraft worden en een vermaning is dan duidelijk onvoldoende.
Het bestuur van de betrokken speler en trainer moet ingrijpen en aangeven dat zij een dergelijke speelwijze waarbij tegenstanders doelbewust uit de wedstrijd worden geschopt niet tolereert en daarom dan afscheid nemen van zo’n trainer en speler.
Of we verklaren de trainer ‘vogelvrij’ en plaatsen hem op een zwarte lijst zodat hij niet elders ook weer afbraakvoetbal gaat onderwijzen. Of de media pakt dit aan en schrijft dan niet dat de scheidsrechter de wedstrijd niet in de hand had maar dat de trainer verantwoordelijk is voor hoe zijn ploeg ‘een veldslag’ veroorzaakte.
Zo en om even bij te komen van mijn wellicht emotionele reactie op dit alles ga ik maar naar het Ukken-voetbal van Jaap Schaap kijken. Daar kunnen spelertjes zijn wie ze zijn, een spelletje spelen, genieten van het voetballen en gelukkig nog geen opdrachten meekrijgen het veld in en SAMEN plezier beleven. Al ben ik dan in mijn eentje, ik geef hiervoor een staande ovatie!
Leo Verbeek (Talentbegeleiding en -coaching)
Reacties kun je sturen naar leoverbeek@terleede.nl