Bedankt Marjan van der Heijden voor het doorgeven van de pen. Ik heb de voorgaande edities met veel plezier gelezen en wat een rake dingen zijn er geschreven. Ik vind het altijd leuk om het verhaal achter iemand te lezen. En nu mag ik jullie meer vertellen over mijn relatie met Ter Leede.
Die gaat eigenlijk al 45 jaar terug. Als baby’tje lag ik in de kinderwagen te slapen tussen de kratten frisdrank en bier. Mijn opa en oma runde namelijk destijds de kantine aan de Menneweg en mijn vader speelde in het eerste van Ter Leede. Al van jongs af aan ben ik gewend om bij Ter Leede op de zaterdagen rond te scharrelen. Ik vond het geweldig om in alle vroegte bij mijn opa in de keuken te kijken hoe hij de huzarensalades maakte (wie kent ze nog?). Ik liep langs de velden om lege flessen op te halen en in ruil daarvoor mocht ik een snoepje uitzoeken.
Rond mijn elfde vond ik het leuk om achter de bar snoep te verkopen (toen mocht dat nog). Al vroeg zat het erin om andere mensen tot dienst te zijn. Ik herinner me ook nog de busreizen naar de uitwedstrijden van het eerste elftal.
Prachtig vond ik dat om met elkaar de mannen aan te moedigen. Ik mocht een keer na de voetbal blijven slapen bij Dini Olijkerhoek en George Griffioen. Ik weet het allemaal nog als de dag van gisteren.
Mijn ouders zijn gescheiden, dus vanuit Voorhout verhuisde ik naar Noordwijk maar als ik bij mijn vader was in het weekend, ging ik uiteraard altijd mee. Rond mijn vijftiende vond ik het ook leuk om te gaan voetballen. Ik kon met de Ilonka en Mariska Brouwer meerijden naar de trainingen, zodat ik vanuit Noordwijk in Sassenheim kon voetballen. Fantastische jaren mee mogen maken met o.a. Jaap Schaap als trainer, Jan Schoen als begeleider maar vooral de kleedkamer momentjes vond ik helemaal goud. Uren onder de douche kletsen over de eerste vriendjes, wat ons allemaal bezighield. Super om nu regelmatig die meiden weer langs de lijn of in het dorp tegen te komen.
Ik stopte me voetbal nadat ik een jaar in Australië was geweest en mijn broertje Peter van Harskamp, doorbrak in Noordwijk 1. Ik ging vanaf de F-jes altijd met mijn vader bij hem kijken, dus als trouwe supporter vond ik dat belangrijk dan zelf voetballen. Ik ging zelf tennissen, maar vond het nog wel leuk om bardienst te draaien bij Ter Leede.
Mijn vader en bonusmoeder Marjan deden en doen nog steeds veel voor de club en hielp hun graag uit de brand als er een gaatje viel in het rooster achter de bar. Vooral rondom de drukbezochte wedstrijden van het 1e vond ik het superleuk om te knallen en meters bier te tappen.
Ik mis soms wel de tijd dat het echt feest was in de kantine. De spelers van het eerste kwamen in de kantine en met elkaar maakten we er een mooi feest van. Tegenwoordig is het toch individualistischer en hebben we het zo druk met z’n allen, de samenhorigheid brokkelt langzaam af. Ik hoop dat door het Coronajaar de mensen weer inzien hoe belangrijk het is om tijd met elkaar door te brengen. Dat wij mensen groepsdieren zijn en de sociale ontwikkeling, zeker voor kinderen, heel belangrijk is. Daar is het verenigingsleven voor. In goede en slechte tijden er voor elkaar zijn.
Rond mijn 25ste verhuisde ik naar Den Haag en werden mijn bezoeken aan Ter Leede minder regelmatig. Jaren later ontmoette ik mijn man Huibert Wilschut en die werd gevraagd of hij niet wilde voetballen bij het 8e. Zodoende kwamen wij weer wat vaker bij Ter Leede. In 2010 is onze zoon Tim geboren en toen hij 3 jaar was, zie Jaap Schaap tegen mij: hij komt toch wel bij mij leren voetballen. Daar kan je natuurlijk geen NEE tegen zeggen. Dus op de zaterdagen gingen wij vanuit Den Haag naar Sassenheim voor de Ukkentraining.
Vier jaar geleden hebben we het besluit genomen om vanuit Den Haag naar Sassenheim te verhuizen, zodat Tim bij Ter Leede kon blijven voetballen en ik stiekem heel graag terug wilde naar de bollenstreek. Dichtbij mijn ouders, familie en vrienden.
Zo kwam ik langzaam weer in het verenigingsleven van Ter Leede. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan, dus ik meldde mij weer aan voor vrijwilliger achter de bar. Daar is het echter niet bij gebleven. Ik hielp zo nu en dan bij activiteiten, tot Mariska vroeg of ik niet wilde helpen bij de organisatie van de voetbalvakantieweek, want zij zou het jaar erna stoppen. Vorig jaar heb ik samen met Nienke en Nino en vele andere vrijwilligers deze taak op me genomen. Echt super om al die blije kinderen te zien en wat een werk kost het om zo’n week te organiseren.
Jaap Schaap heeft ook 29 jaar een toernooi georganiseerd die vernoemd is naar mijn opa het “Gerrit van Harskamp toernooi”.
Ik dacht hoe mooi is het als ik als kleindochter samen met mijn neef Alwin, de organisatie van dit toernooi van hem over kan nemen en zo geschiedde.
Vorig jaar ben ik in het jeugdbestuur gestapt om zo een steentje bij te dragen aan de jeugd van Ter Leede. Na een jaar kan ik zeggen, wat komt er veel kijken bij het runnen van een club. En dan zie ik nog maar een heel klein deel. Ik ben dan ook ontzettend trots dat we met alle vrijwilligers onze mooie club draaiende houden. Ik ben betrokken bij heel veel activiteiten en eigenlijk is het niet te doen om dit allemaal in mijn eentje te organiseren. Ik zou het ontzettend fijn vinden als we een poule van vrijwilligers kunnen creëren, waarbij ik een verzoek tot hulp kan indienen. En niet zoals nu iedere keer op zoek moet naar hulp. Gelukkig zijn er heel veel mensen die willen helpen, waarvoor dank. Het gaat dan ook lukken om met elkaar nog vele mooie activiteiten te organiseren.
Ik hoop in ieder geval nog vele mooie momenten bij de club mee te maken, nieuwe mensen te leren kennen, te mogen leren van anderen en te genieten van de blijde gezichten bij de kinderen van Ter Leede.
Bij de vele activiteiten die worden georganiseerd krijgen we ook hulp die achter de schermen plaatsvindt, maar niet minder belangrijk. Zo regelt onder andere Irene Castel de inkoop van de benodigde spullen. Ik wil haar enorm bedanken voor haar hulp en zou graag de pen aan haar willen overdragen. Ik ben benieuwd wat zij precies doet, hoe zij het Corona jaar heeft ervaren en hoe zij bij de club is gekomen.