“Zeg Erik, weet jij wat het aandeel  ING vandaag gedaan heeft op de Beurs?”

De meest vreemde vraag ooit gesteld aan mij op het trainingsveld, internet hadden we toen nog niet op mobiel. Hij kwam vier minuten voor de training en verruilde zijn maatkostuum voor een slobberig trainingspak. Hij heeft mij een paar maanden geholpen bij de training van zijn zoon in de D5. Naam kwijt, nooit meer gezien, overigens een prima vent. Ik antwoordde in voetbaltermen: “ik denk winst of verlies”.

Dank je Steven Hartevelt voor de pen, hij introduceerde mij niet met de gebruikelijke bijnaam Barry, waarvan hij wel de herkomst weet. Tijdens de Easter Open droeg ik het Everton shirt met nummer 18 van de speler Garreth Barry, een kind van de club zag ik later op de website van Everton. Een waterdrager, eeuwig trouw en altijd goed voor een verdedigend klussie.

Ik heb Steven leren kennen als een gedreven en gepassioneerde trainer-coach. Hij leeft voetbal, hij droomt voetbal en hij eet voetbal. Ik denk dat als hij zijn spruitjes opschept, hij ze in een 4-3-3 opstelling op zijn bord legt.

Dit seizoen ben ik assistent bij de JO17-1, spelend in de Hoofdklasse. Ik maakte deze keuze omdat ik ook een keer bij het hoogste selectieteam onder een gediplomeerd trainer wilde assisteren. Dit jaar is Allan Nijman aangetrokken als Hoofdtrainer JO-17, afkomstig van Voorschoten ’97. Inmiddels ken ik hem als een bevlogen vakman met diploma’s en karrenvrachten ervaring. Voor mij een nieuwe ervaring na vier jaar JO-19, naar een groepering onder 17. “Van mannenvoetbal naar jongensvoetbal”, merkte ik eerder op richting Allan.

De overgang van circa zeven jaar D’tjes (nu JO-13) naar de JO-19 was ook wel bijzonder. Mijn zoon Elwin vormde het elftal JO19-3 met zijn vrienden en voor het eerst was ik zijn trainer en coach. Deze jongens met jarenlange wedstrijd ervaring en trainingen met  serieuze aanpak en een leuke sfeer  onderling. Vraag bij de allereerste wedstrijd met de JO19-3: “Erik, punt naar voren of naar achter?”. Enigszins verbouwereerd antwoordde ik: ” Uhhh kijk,  zelf maar even”.

In de D-tjes aanmoedigend coachen, blijven herhalen en bij onder 19 tactisch coachen en vooral altijd sfeer maken. Richting de ouders een band opbouwen op basis van enthousiasme, inzet en wederzijds respect en betrokkenheid. Een paar jaar geleden vertrouwde een moeder mij toe: “Erik, als de jongens het aan tafel over jou hebben, noemen ze jou E.B”. Op mijn trainingsoutfit had ik mijn initialen laten zetten, je mag het ook uitstralen!

Na een oproep in het clubblad in 2006 meldde ik mij aan als hulptrainer bij de E-tjes (nu JO-11) bij Hoofdtrainer Job de Ridder. Zo’n invulling stond echt op mijn to-do lijstje. Ik had een interne trainers cursus gevolgd bij Leo Verbeek en hij vond dat ik het volgende jaar de training van groep D3 tot en met D6 kon verzorgen. Twee keer per week met altijd de hulp van ouders of oudere jeugd. Ook de niet-selectieteams hebben recht op een goed voorbereidde training waar bij het de uitdaging is om ze gemotiveerd te houden. Inzet tijdens de training was en is voor mij heel belangrijk. Het ging weleens speels: we trainden op veld 5 en op een moment miste ik twee jongens in de groep en vroeg aan de anderen waar ze waren. Ze zeiden dat ze de bal uit de sloot gingen halen. Hetzelfde moment zie ik door de bosjes die twee jongens in het bootje, wat het veld-accommodatieteam gebruikte voor onderhoud langs de sloot. Dan ben je op dat moment niet meer alleen trainer, maar ook ….

Mijzelf ontwikkelen en leren als trainer vond ik belangrijk. Ik heb KNVB praktijk avonden en bijeenkomsten van Jeugdvoetbalopleiding bezocht, veel gelezen en oefeningen beschreven en trainingen van anderen bekeken en gekopieerd. Op mijn repertoire staat o.a. de Frank van Dam 1op1 oefening, de Berry pass-trap en het Francis positiespel binnen de 16. Bij een wedstrijd sta ik het liefst bij de dug-out en te luisteren naar de coaches. Voor jongens en meisjes die nu trainingen geven kan ik geen beter advies geven en Ter Leede blijf de trainerscursus organiseren en externe opleidingen faciliteren. Niet iedereen kan starten als trainer bij de hoogste elftallen in een groepering, de uitdaging zit hem bij de lagere elftallen. Ouders zijn soms teleurgesteld in de indeling of de prestaties van hun kind, dan zei ik plagerig: “Talent zit in de genen, maar slaat weleens een generatie over”.

Ook zo’n vraag in welke elftallen ik vroeger heb gespeeld, nou mijn naam vind je niet in de jubileumboeken of op de kampioenfoto’s. Altijd bij Ter Leede gespeeld en gestopt op mijn 30e in het 5e. In het clubblad schreef ik wedstrijdverslagen onder de kop: ” Een briefje van 5″.

Vorige schrijver Steven Hartevelt merkte op dat we bij Ter Leede te maken hebben met het niveau van een lichting. In de bovenbouw merken we het ook met tekort aan aantallen. Af en toe meld  zich een speler van buiten het dorp, maar helaas zien we ook steeds een uitstroom van oudere jeugd.

De gemeente Sassenheim groeit nauwelijks, zo ook het aantal leden in de toekomst. Schaalgrootte is bepalend voor je toekomst, het brengt verenigingen en instellingen bij elkaar.

Ik overhandig de pen aan Francine van Egmond, jaren geleden was ik de coach van haar zoon Bart in de D’tjes, dit jaar als trainer van zoon Stijn en is zij begeleider bij JO17-2. Het gezin van Egmond kent beide voetbalclubs binnen Sassenheim, benieuwd naar haar bijdrage.