Toen ik als hockeymeisje onze kinderen op vierjarige leeftijd naar voetbal bracht, dacht ik nog dat het tijdelijk zou zijn. Als ze groot genoeg waren, zouden ze na een paar jaar vast overstappen naar het vertrouwde hockeyveld. Maar niets bleek minder waar. Ik had namelijk geen rekening gehouden met het Jaap Schaap-effect.
Kom je als ukje bij Ter Leede binnen, dan zorgt Jaap er met zijn enthousiasme voor dat je nooit meer weggaat. Zo geschiedde dus ook bij de familie Van Egmond. Bart (17) en Stijn (15) waren al snel niet meer van het voetbalveld af te slaan. En dat enthousiasme werd niet alleen overgebracht op de kinderen, ook de ouders kregen van Jaap het warme clubgevoel mee. Het bleek uiteindelijk net zo’n gezellige boel als ik bij hockey gewend was.
Hebben de kinderen het naar hun zin bij een club, dan draag je zelf ook je steentje bij om deze club draaiende te houden. Dat vinden wij tenminste normaal. Mijn man Robin en ik waren al snel aan de andere kant van de bar te vinden om te helpen en Robin nam samen met andere enthousiaste vaders de begeleiding van de teams voor zijn rekening. Ook initiatieven voor geldinzameling, zoals de Tulpenactie en het Winter Veilungfest, werden bedacht. Want dat hart voor de club is er inmiddels goed ingesleten. Nooit gedacht dat ik zelfs nog eens mede-coach van onze jongste zou worden! (Dank José Zapico, dat je dit samen met mij wilde doen!)
Dat we destijds voor Ter Leede hebben gekozen, kwam voort uit het feit dat opa Ad van Egmond (nog steeds trouw supporter) en oom Sjoerd Boot daar jaren geleden ook hebben gespeeld. Geen haar op ons hoofd dus die eraan dacht naar Teylingen te gaan. Totdat Bart op 15-jarige leeftijd moest kiezen tussen de selectie of voetballen met zijn vrienden bij wie hij al jaren in het team zat. Bij Teylingen bleek een combinatie mogelijk, dus hij vertrok. Dat was wel even schrikken voor deze Ter Leede-familie. Maar ook daar bleken we veel mensen te kennen, dus was het al snel gezellig. Hoewel ik vooral de eerste wedstrijden nog enthousiast ‘Kom op Ter Leede!’ riep tussen de Teylingen-ouders. Ze zeggen dat ze het me hebben vergeven.
Misschien is het omdat ik van oorsprong niet uit deze buurt kom, maar persoonlijk snap ik niet zo goed waarom er twee voetbalclubs zo dicht naast elkaar moeten bestaan. Is het niet beter om samen één sterke club te vormen op een mooi complex? Ik vind zelf sv Hillegom daar een mooi voorbeeld van. Velen hebben me al geprobeerd uit te leggen waarom een samengaan momenteel (nog) niet zou kunnen, maar begrijpen doe ik het nog steeds niet. Je zou zelfs een zaterdag- én zondagcompetitie kunnen houden binnen één club. Misschien heeft het idee toch nog wat langer de tijd nodig om te groeien. Maar ik zie een gezamenlijke toekomst wel zitten. Een toekomst waarin we met z’n allen vanaf een groot dakterras het hele weekeinde lang kunnen genieten van het spel van ‘onze jongens en meisjes’.
Ik overhandig de pen graag aan Peter Bergman, ook iemand met een echt Ter Leede-hart. Hoewel zijn zoon in Noordwijk voetbalt, is hij bijna met onze Sassemse club vergroeid. Ik ben benieuwd naar zijn verhaal.