Dank aan Willem.

Allereerst wil ik Willem Buijs bedanken voor het doorgeven van de pen aan mij. Wim is een persoon die je de HELE zaterdag tegenkomt bij Ter Leede.

Hij is letterlijk de smeerolie van alle (jeugd/vrouwen/heren) teams, door ze van limonade of thee te voorzien.

Aan wie geef ik de pen door?

Voor mijn doen ben ik in onderstaand stuk erg spraakzaam. Regelmatig word ik gewezen op het feit dat ik wel erg korte zinnen uitspreek en kort van stof ben. Zo ook Olga Klein, die mij regelmatig enthousiast aanmoedigt om zinnen bestaande uit meer dan 4 woorden uit te spreken.

Olga is onze gastvrije omroepster bij de Vrouwen en de Heren altijd beginnend met:

Dames en Heren,

Jongens en meisjes

Welkom op Sportpark de Roodemolen,

We zijn in de volgende pennen challenge allemaal benieuwd hoe Olga zich vermaakt in het nieuwe (ab)normaal.

Over mijzelf

Terug naar mijzelf, mijn Ter Leede carrière is niet bij Jaap Schaap en Lien Drommel begonnen. Heb verder nooit bij Ter Leede gevoetbald, dus daar kan ik het niet over hebben. Mijn voetbalkwaliteiten begonnen in Noord Oost Groningen, om precies te zijn, ik ben geboren en getogen in Woldendorp.

Hoe de voetbalsport en vrijwilligersleven in mijn leven kwam?

Dat kon niet missen. Mijn vader begon na de oorlog pas na zijn dertigste met voetballen, dus op een dusdanige leeftijd waarop men tegenwoordig stopt. Dat was bij de zaterdagtak van de plaatselijke vereniging W.E.O, een team waarin ook 2 broers van hem en mijn schoonvader speelden. Eenheid in tenue was geen geld voor.

Maar de zaterdagtak hield op te bestaan en op zondag gaan voetballen als gereformeerde mocht natuurlijk niet.

Dus vertrok hij en mijn broer naar een zaterdagvereniging de Gemzen in een naburig dorp, waar hij functies bekleedde als begeleider bij de jeugd, lid elftalcommissie, grensrechter en scheidsrechter enz.

Bijna niemand had een auto, dus de iets verdere uitwedstrijden gingen met de bus en ik ging natuurlijk ook altijd mee. Voor vertrek verzamelden zich diverse spelers bij ons thuis, die werden eerst voorzien van thee en krentenbrood.

Het meest spannende moment van het voetbaljaar was toch eigenlijk wel de Hemelvaartsdag. Want ’s ochtends moesten we eerst naar de kerk, waar hij ook nog koster was. Maar ’s middags was er een traditioneel Hemelvaartsdagtoernooi, dus was het maar afwachten of de dominee het een beetje kort hield. Na de preek, snel naar huis, de soep, de aardappelen en de vla werden tegelijkertijd in het keelgat gegooid en snel op de Berini naar de voetbal.

Waar die man de tijd vandaan haalde, is voor mij nog steeds een raadsel.

Dus het was bij ons thuis voetbal wat de klok sloeg.

Mijn voetbalcarrière?

Mijn voetbalcarrière begon ook bij W.E.O bij de pupillen, in die tijd begon je pas op je tiende of elfde. Een accommodatie die niet meer is te vergelijken met de faciliteiten die er nu zijn. De vereniging was al blij met de komst van 1 lichtmast op het trainingsveld. Terwijl je je tegenwoordig afvraagt, gezien de huidige installaties en de momenten dat ze branden, of we vroeger betere ogen hadden.

Naast het voetbal werd er weinig georganiseerd. Er was jaarlijks een uitje met de bus.

En als klap op de vuurpijl kwamen 2 spelers van GVAV (nu FC Groningen) naar het dorpscafé om vragen aan te stellen: Niemand minder dan keeper Tonny van Leeuwen en veldspeler Martin Koeman. Chauvinistisch Trots waren we toen Tonny in Oranje keepte in de uitwedstrijd tegen de DDR, maar daar met 4-3 verloor en Tonny had daar niet zijn beste dag.

Aangezien er vanaf de A junioren op zondag werd gespeeld, dus ik niet, ben ik op zaterdag gaan spelen bij de jeugd van Wagenborger Boys en van daaruit toch ook als senior bij de Gemzen terecht gekomen.

Daar heb ik met veel plezier gevoetbald tot 1979.

Einde Gronings tijdperk.

In 1979 ben ik met Stiena getrouwd. Ze woonde een paar huizen verderop en had mij al een paar keer gevraagd of ik verkering met haar wilde. Pas toen ze een Renault 4 kreeg en ik slechts een Kreidler brommer had, heb ik uiteindelijk ja gezegd, onder het motto ”Zoekt in den Vreemde niet wat uw eigen dorp u biedt”. Zelfs een keer met haar naar een optreden van Cuby en the Blizzards geweest, met o.a. Harrie Muskee en Herman Brood. Maar dat was uit pure liefde, ik had een totaal andere muzieksmaak en nog steeds.

Ik had inmiddels een baan gevonden bij De Sikkens in Sassenheim, alhoewel ik niet eens wist waar het lag, toen ik de sollicitatiebrief schreef. Zal wel Duitsland zijn of zoiets, maar als je werk zoekt, kun je niet te kieskeurig zijn.

En zo zijn we hier ook komen wonen in ca 1981.

GWS.

Via mijn werk kwam ik via een collega ook al vrij snel bij de voetbalvereniging van Sikkens, oftewel GWS terecht. Net als ik, kwamen Sikkens en GWS ook uit Groningen. Toen best wel een grote vereniging met 8 seniorenelftallen, maar toen nog geen jeugdafdeling. Ook daar met veel plezier gespeeld.

Dit tot nu toe gelezen hebbende, moet je niet denken dat ik kon voetballen. Maar het totaalplaatje vond ik (nog steeds) erg gezellig. Zonder een derde helft met slap ouwehoeren in de kantine had ik het nooit zo lang vol gehouden en de volgende dag wist je toch niet meer waar het over ging.

Als voorstopper was mijn specialiteit om iedereen (alle 21) in de weg te lopen, tegen benen te schoppen en de doordeweekse frustraties weg te zeiken. Ik heb ook nog samen gespeeld met Ed van den Berg en Jan Kuhn, dan weet je het niveau wel zo’n beetje. Hoogtepunt voor Ed was altijd onze wedstrijd GWS 6 tegen Ter Leede, het team waar toen o.a. Kees vd Niet, Klaas de Wolde, Sino Molema etc in speelden, dat was een ware prestigeslag (voor Ed).

Ook werd daar de naam van Frank van Dam nog met respect uitgesproken, want die was er ooit in geslaagd met GWS naar de 4^e Klasse KNVB te promoveren.

Bij GWS ben ik ook in het bestuur terecht gekomen, in functies als voorzitter, gevolgd door secretaris en bestuurslid PR. Het was nl erg handig en verstandig voor de contacten met de directie, als het bestuur bestond uit Sikkens medewerkers. Ik heb in die functies veel geleerd mbt het reilen en zeilen binnen een vereniging en je doet ook veel mensenkennis op. Een hoogtepunt was toch wel het organiseren van een 24 uur durende estafetteloop van Groningen naar Sassenheim, vanwege het feit dat het allemaal in Groningen was begonnen. Het was ook in die periode dat er bij GWS een jeugdafdeling werd opgericht, met als lokkertje gratis tenues en er reed een busje om spelers te vervoeren van en naar de trainingen. Jan Schoen was er toen hoofdtrainer en liep zelfs nog mee in een sponsorloop voor de jeugd. Maar dat hele jeugdproject zette kwaad bloed bij onze Broeder en Zusterverenigingen, waaronder Ter Leede. Ik herinner mij nog discussies met o.a. Jan Blankespoor senior. Vele krantenartikelen werden er aan gewijd. Ook de KNVB afd Leiden (LVB) ging zich er mee bemoeien, waarbij onderstaand artikel eerst werd geopend met het kipincident van ene van Harskamp.

Later werd ik secretaris bij Ter Leede en heb met een glimlach in de TL archieven, de Ter Leede irritaties van die kant in de verslagen terug kunnen lezen. Hoe klein is de wereld soms, jaren later kom je je opponenten weer tegen. De kleding bij GWS was altijd goed verzorgd. Een sportzaak uit Lisse was hofleverancier, ik zie nog een man met een koffer binnenkomen, hoedje op, rond brilletje, snorretje. En natuurlijk de eeuwige ruzies over verkeerd geleverde kledingmaten. Oftewel ik ken Jaap de Jong al bijna 40 jaar.

Ter Leede

Op mijn 47^e ben ik gestopt met voetballen. Omdat zoonlief Daan bij de ukken van Jaap Schaap ging voetballen, kwamen we meer bij Ter Leede over de vloer als supporter en als vrijwilliger.

Hoe het precies gegaan is weet ik niet zeker, maar het is de schuld van oud buurman Jan Keuning en/of oud collega Rob Gerrits dat ik gepolst ben om in 1998 Rob op te volgen als secretaris, naast voorzitter Arie Philippo als opvolger van Wim van Ginhoven.

Jan Keuning is jaren onze buurman geweest en hij is tot op de dag van vandaag een icoon binnen de club. Als we uit onze slaapkamerraam in zijn betegelde tuin keken, zagen we zijn liefde voor de club en schijnbaar is dat erg besmettelijk, om maar in de Britse variant van coronatermen te blijven.

Stiena was al gastvrouw bij de jeugd en die vond het wel gezellig bij die club.

Zo is het dus bij Ter Leede begonnen, een aantal jaren in hoofdbestuur als secretaris en daarna nog bestuurslid facilitaire zaken/kantine.

Ik heb in 1999 eenmalig het TL shirt gedragen, dat was in het eerste jaar met een aantal bestuursleden tijdens een sponsorloop rondom het hoofdveld. Volgens mij deed Co vd Krogt mee op klompen. Jaap de Jong liep als senior geen hele, maar halve rondjes via de middellijn.

In die beginjaren hebben we als bestuur ook de kantinecommissie (bestaande uit Jaap Lijten/Marjan van Harskamp/Co Zwetsloot/Hans Kaptijn en ik) opgericht. Het was nl te druk geworden om dat aan alleen een kantinebeheerder op te hangen. Een kantine speelt 7 dagen per week een belangrijke rol en dat is door de jaren heen alleen nog maar meer geworden. Deze commissie bestaat nog steeds en samen met een prima koppel barmedewerkers staat gastvrijheid hoog in het vaandel. Druk zat dus en mede vanuit bestuur supportersvereniging Rood Geel (weer secretaris) proberen we in 2021 z.s.m. verenigingsbreed weer veel te betekenen.

(Het is duidelijk te zien dat ik niet van verkleedpartijtjes houd)

Natuurlijk is TL weer een hele andere vereniging dan GWS. Het is groter en complexer, met andere belangen. Aan de andere kant is het ook grotendeels hetzelfde, voetballers hebben een veld nodig, een bal, een scheidsrechter, een tegenstander en een kantine.

Maar ik heb ook bij Ter Leede (ca 21 jaar al weer) hier weer heel veel mensen leren kennen. En met heel veel mensen samengewerkt tot nu toe om iets te realiseren en te organiseren.

Ik vind het leuk om te organiseren en zelf daar in mee doen, vooral om iets op te zetten wat niet alleen tijdelijk werkt, maar wat duurzamer stand houdt. En dat is best lastig in een vrijwilligersomgeving, waarin mensen komen en gaan, dus is er voortdurend onderhoud van de organisatie nodig.

Hoe verder tijdens en na Coronatijd?

In bovenstaande heb ik proberen aan te geven dat van kinds af aan mij iets met de paplepel is ingegeven, iets waarmee je bent opgegroeid, in dit geval was dat b.v. vrijwilligerswerk bij de voetbal. Dat is grotendeels gebaseerd op toeval, dat had ook vrijwilligerswerk op andere gebieden kunnen zijn, maar het belangrijkste is dat je wat doet, ook in en na coronatijd.

Deze rubriek van een pen doorgeven is gestart bij aanvang van het coronatijdperk, met als insteek wat houdt ons bezig in coronatijd.

Mijn pensioen en corona kwamen tegelijkertijd, dus dat was wel heel verre van normaal. Dus veel meer vrije tijd en voor de kantinecommissie hoefde ik niet veel meer te doen in coronatijd. Daarom zijn Jan van Harskamp (ook kantinecommissie) en ik bij de accommodatieploeg gaan helpen met schoffelen en snoeien, lekker buiten, op 100 meter afstand van elkaar. Ik ben met mijn 67 jaar de jongste van die ploeg. Ook de accommodatieploeg is een mooi koppel vrijwilligers met TL verantwoordelijkheidsgevoel, “want het moet er netjes uitzien”. Bakkie koffie doen en constateren dat er 8 Jannen aan tafel zitten. Tijdens de hittegolven gaan er vrijwilligers op eigen initiatief ’s morgens om 06:00 uur lijnen trekken op het veld, want dan is het nog “koel”.

Door de jaren heen zie je bij verenigingen in alle geledingen een bepaalde harde kern van clubmensen voorbij trekken die er altijd zijn en blijven en dat moet ook zo blijven. Bepaalde koppen kom je steeds weer tegen door de jaren heen. Een soort ruggengraat/kapstok van de vereniging.

Zonder pessimistisch te willen zijn, zal dit soort vrijwilligerswerk steeds lastiger worden om invulling aan te geven.

De samenleving is de afgelopen 67 jaar aan verandering onderhevig, richting het individuele en dat zal zijn uitwerking niet missen in samenstelling en volume van het vrijwilligersbestand van verenigingen. De oude garde groeit er uit, gevolgd door minder instroom.

Van huis uit meekrijgen om iets vrijwilligs te doen op welk gebied dan ook, neemt af.

Hoe dit proces te veranderen? Toch neerleggen bij de opvoeding?

Inmiddels is het 1 januari en wensen we iedereen het beste voor 2021 en daarna.

De voetbal dendert inmiddels gewoon door in coronatijd, de spelerscarousel is weer op gang gekomen en hopelijk de wedstrijden ook weer. Ik hoop in ieder geval dat vrijwilligers, waar dan ook in de samenleving,  zoveel mogelijk blijven en er nieuwe bijkomen resulterend in nog meer jubileumboeken.

Slotwoord

Oh ja, dat vergeet ik bijna. Mijn oude club de Gemzen, bestaat niet meer. Gefuseerd met de zondagclub NOVO en voetballen al weer jaren gebroederlijk op de zaterdag.

Geschiedenis en Sassenheimse actualiteit liggen schijnbaar dicht bij elkaar?

Maar geschiedenis wordt in de toekomst geschreven, dus we wachten maar rustig af.