Enigszins verbaasd en ook ietwat vereerd was ik toen ik van Jack van ´t Wout een berichtje of ik het leuk zou vinden om na hem de pen over te nemen. Ik dacht waarom ik? Er zijn toch genoeg andere mensen die meer voor de club doen. Zijn uitleg vond ik mooi gevonden; zelfde geboortedag en dezelfde ideeën over voetbal. Niks aan gelogen. Het laatste is wat de hele vereniging ademt, VOETBAL. En dat zat er bij mij al van vroegs af aan in.

Als klein ventje van 3 al mee met vader Jan mee naar het nostalgische oude sportpark aan de Menneweg. Eerst alleen om te gaan kijken bij mijn oudere broers Jan en Bert en daarna om half drie het eerste aanschouwen. Al hoewel vaak niets van gezien, want er waren altijd wel kinderen die wilde voetballen. In een team voetballen mocht ik nog niet, maar na lang zeuren mocht ik op mijn vierde bij de F-jes beginnen. De start van mijn actieve voetbalcarrière bij Ter Leede. Later zou blijken dat ik meer actieve jaren niet bij Ter Leede voetbalde dan wel,

Terugdenkend aan mijn jeugdperiode bij Ter leede, welke tot de 2^e jaars C junior liep, schieten er gelijk mooie herinneringen te binnen. Gedreven trainers en begeleiders, leuke en goede teamgenoten, de toernooien (waar nog met een bus heen gingen), het oud papier op halen op vrijdagavonden, de disco’s en de filmavonden en natuurlijk de 1^e voetbalvakantie week. Zo mooi dat zo’n traditie nog bestaat. Maar de mooiste herinnering is toch wel het kampioenschap met de D1. Hoe mooier kan je een kampioen worden in een beslissingswedstrijd tegen FC Lisse. Zenuwen gierden er door onze keel, Spelend op veld 2 en voor mijn gevoel honderden langs de lijn. Ouders, opa’s en oma’s, broertjes, zusjes maar ook spelers van andere lichting de A en B junioren. Uitslag is me even ontschoten, dacht 2-1, de winnende werd gescoord en het leek wel of het hele veld werd bestormd door enthousiaste supporters. Een moment om nooit meer te vergeten. Kampioen in een competitie met alleen maar grotere regio clubs.

Als 1^e jaars B junior verliet ik de club en na UVS, AJAX Rijnsburgse Boys keerde ik na acht seizoen weer even terug bij de club. Deel uit makend de heren selectie. Voornamelijk in het 2^e, en af en toe in de hoofdmacht. Had ene Jan Blankespoor voor me en die wist niet van stoppen. Mooie tijd met de mannen van het 2^e, zeker de jaarlijkse tripjes met Pinksteren naar Zwolle, alwaar we als vrienden team vele jaren deelname aan het Hanzestad toernooi. De eerste jaren nog slapend in hotels, maar na enkele kwajongens streken was er bijna geen hotel wat ons meer wilde. Dan maar in een sporthal  slapen. Geweldige tijd en bij menig leeftijd genoot gaat bij de gedachte aan Zwolle het bloed weer sneller stromen. Uiteindelijk via A selectie terug gevloeid naar de B selectie, onder leiding van good old, Hennes Zoet. Carrière afbouwen dacht ik. Nog even kampioenschapje meepikken en klaar.

Maar nee, toen hing Voorschoten ’97 opeens aan de bel of ik daar wilde spelen. Tja dan denk je, laten we het maar doen. Na 6 seizoen en ook weer een kampioenschap toch maar definitief een einde gemaakt aan mijn actieve carrière, alhoewel nog wel een aantal jaartjes mee gehobbeld . de eeuwige talenten van het zevende., een team waar ik de jongste was en de oudste, Mart Bakker. Dat scheelt een paar generaties.

In de tussentijd had Ter Leede mij nog meer moois gegeven, en dat was liefde. Niet voor een bal, maar dit maal voor een vrouw, Mariska Tukker. Samen getrouwd in 2000, en natuurlijk foto’s gemaakt op het sportpark. Ik in mijn pak met rood gele sokken erover en zij in haar trouwjurk met rood gele sokken eronder. Even een balletje hoog houden samen.

Via Mariska in aanraking gekomen met het trainersvak. Bij de dames zochten ze nog een trainer voor het 2^e dames elftal. Ja gezegd, met de gedachte om het een jaartje te doen. Dat liep even iets anders. 6 seizoen uiteindelijk blijven hangen, een pracht tijd om op terug te kijken. Het eerste jaar gelijk kampioen in de 1^e klasse, helaas promoveren zat er niet in. Het eerste speelde al in de Hoofdklasse en met 2 teams in de Hoofdklasse mocht niet. Een geweldige groep meiden, waar het plezier van passie vanaf droop. Vaak hele zaterdagen onderweg, naar Zeeland, Groningen, Friesland, Overijssel. Het deerde ons niet. Dit kwam vooral door de begeleidster, Marjan van Harskamp. Met haar acts in de bus hield zij de sfeer er goed in. Een buschauffeur of vrachtwagen chauffeur imiterend, zal menig voorbij rijdende automobilist gedacht hebben dat daar de Josti Band ging ipv van topvoetballers. Na deze mooie periode waarin ik ook nog eens kampioen mocht worden met Dames 1, als interim trainer, was het wel even mooi geweest. Mistte het kijken bij mijn sporten kinderen, Quincy en Esmay. Natuurlijk voetballend bij Ter Leede beide. Quincy voetbalt nog steeds en Esmay vond het na 2 jaartjes wel mooi geweest. Zij stopte op het hoogte punt, een kampioenschap. Nu jij nog een keer, Quincy.

Genietend van langs de lijn staan, pratend over voetbal met andere ouders. Heerlijk, we wisten het altijd beter. Klopt denk ik wel, het gezegde, de beste stuurlui staan wal. Na een aantal jaren fanatiek en soms een beetje te fanatiek supporteren sta ik nu weer op het veld. Bij de jeugd de keepertjes trainen, machtig mooi om die enthousiaste meisjes en jongens bezig te zien. En dit jaar ook trainer van het nieuwste team binnen Ter Leede, O23. Een super leuke groep, waar veel voetbal in zit. Voorspel deze jongens een mooie toekomst als ze er voor blijven gaan. Mijn cirkel is rond.

Ik geef nu graag de pen door aan een persoon die menig lid alleen van naam kennen, of misschien zelfs niet. Het is een man met echt een Ter Leede hart en die niet vaak op de voorgrond komt. Maar des temeer in de schaduw veel voor de club heeft gedaan en nog steeds doet. …………?

De eer is aan Rob Nelemans.