Lieve mensen,

aan mij de eer om de challenge te openen, vanuit de uitnodiging van Kees om weer te geven hoe mijn beleving is rond de situatie waar we met elkaar in verzeild zijn geraakt.

Laat ik beginnen met de thuissituatie. Marion en ik werken voornamelijk vanuit huis en dat maakt de dagen direct goed gevuld. Bo en Noa krijgen behoorlijk wat te doen vanuit hun opleiding en er staan dagelijks sportactiviteiten op het programma. Tezamen met de zorg voor een aantal mensen in onze omgeving geeft dit al een aardige structuur!

Wat levert dit zoal op:

onze huiskamer is regelmatig een tafeltenniscentrum met onze eettafel als middelpunt

Bo , Noa en ik hebben inmiddels veel respect voor de kennis en kunde op werkgebied van Marion, maar we vinden ook dat ze wel heel hard praat aan de telefoon

Noa wacht met smart op het nieuws dat de intelligente lockdown zich nog even voortzet, want dan kan ze (zonder enige ervaring uiteraard) mijn haar knippen…

Martin Meiland is inmiddels een huisvriend geworden

Kortom een gezin als alle anderen denk ik zo maar.

Nog iets met veel impact wat deze tijd met zich medebrengt voor ons is het gemis van onze club. Het bijzondere is dat de eerste twee letters van onze naam hier direct aan verbonden zijn. Hoeveel clubs beginnen niet met VV? Iets waar je normaal niet bij nadenkt maar wat nu toch een andere lading heeft. Natuurlijk gaat het over de eerste “V”, namelijk voetbal. De belangrijkste bijzaak van het leven. Maar juist bij Ter Leede laat zich de voorlopige onthouding van de tweede “V” zich echt voelen. Wij zijn een vereniging, en bijna een klein dorp met al het lief en leed wat daar bij hoort. Ik vind daarom juist in deze tijd dat we het verenigingsgevoel moeten blijven voeden. Deze challenge is een goed voorbeeld, net als die van Steven Wajer trouwens en de oproep van Arjan om de Eastern Open levend te houden. Laten we zorgen dat we juist in deze tijd verbonden blijven! Een gedachtegoed waarvan ik weet dat het bestuur deze ook omarmt en aanstuurt, en dat is mooi!!

In het verlengde hier van mag ik de pen overdragen. Ik wil graag terug naar een van mijn eerste Ter Leede herinneringen. Begin 1974 was ik nog te jong om lid te mogen worden, maar mocht ik wel al trainen. Dit gebeurde een keer in de week op woensdagmiddag- het gravelveld aan de Menneweg. Mijn trainer was Jan de Vries. Hij kwam met zijn groene Mercedes, een jutezak ballen achterin, direct uit zijn werk om de jongste kinderen te trainen. Jan was als keeper met onze club twee keer landskampioen geworden en hielp de club door training te geven. Ik kom hem mijn hele Ter Leede leven al tegen rond de velden en wij schuiven regelmatig aan bij elkaar om bij te praten. Ik ben benieuwd hoe hij zich er in deze tijd en zonder Ter Leede doorheen slaat.