Ter Leede C2- FC Lisse C4 (1-0) 1-2
Voordat ik dit verslag begin moet ik toch 2 mensen bedanken die mijn writers’ block van een paar weken hebben opgevangen. Freek, die met zijn prachtige woordenstroom de dikke van Dale weer een paar pagina’s dikker heeft gemaakt en daarnaast Kees die vorige week op eigen initiatief aanbood om het verslag van de vorige wedstrijd te schrijven. Aangezien Kees toch wat moeite had om, na een aantal jaren verslagschrijfloos te zijn geweest, de draad weer op te pakken, moesten wij toch streng zijn en hem wijzen op zijn verantwoordelijkheden daaromtrent. De deadline werd steeds maar weer naar achteren geschoven. Ik had als straf voor hem bedacht: verplicht elke zondag bij Teylingen 1 en 2 kijken en daarnaast Algemeen Vlag Coördinator worden op zaterdag maar dat vonden mijn collega’s Jack en Henk van de D1, bij wie ik om advies had gevraagd in deze kwestie, te ver gaan. Onder lichte dwang heeft hij uiteindelijk net op tijd zijn verhaal ingediend en zo hebben we weer een extra verslaggever bij de C2. Ik daag de Hoofdtrainer van de D1 uit om ook eens een ander aan te wijzen voor het verslag! Maar ja dat zal niet meevallen voor hem omdat hij nou eenmaal in hele vaste stramienen denkt (hoe noem je dat ook alweer…?) Ik ben wel eens benieuwd naar het verhaal van bijvoorbeeld de jeugdvoorzitter en/of voorzitter na een wedstrijd. Koen je weet wat je te doen staat: kom nou eens uit die veilige Jack en Henkmodus en geef die mannen ook eens rust.
Waarom in godsnaam deze bovenstaande uiteenzetting? Dat zal ik U uitleggen: als je een verslag gaat schrijven moet dat toch minimaal 500 woorden bevatten. Althans dat heb ik op school geleerd. En met alleen een koud voetbalverslag over de wedstrijd van de C2 kom ik daar nooit aan, sterker 1 zin is eigenlijk al genoeg: Het was weer een “net niet”wedsrijd. En omdat nou elke week in te dienen als verslag is ook geen optie. Dus daarom soms maar zijpaden bewandelen voordat ik tot de kern kom. Dan nu de kern:
8.45 uur thuis tegen medekoploper (althans qua verliespunten} Lisse op moestuin 3. Zonder om uiteenlopende redenen: Keurten, Jordi, Thom en Aless maar met de C3 spelers Dave en Mats (jongens nog bedankt hiervoor) starten we zoals gewoonlijk best goed; we wonnen de meeste duels en de jongens hadden in de 1e helft een goeie focus om deze wedstrijd te winnen. Op doel Damian die in de 1e helft niet veel te doen had wat zeker de verdienste was van de solide verdediging voor zijn neus van rechts naar links: Sjoerd Stijn Tomas en Fabian. Die werden op hun beurt weer gesteund door het middenveld Bart Patrick en Mees die hun meeste duels wonnen en zo steeds de voorhoede Luuk Dave en Sam aan het werk konden zetten. Halverwege de 1e helft krijgen we een strafschop die door penaltykiller Stijn onberispelijk wordt binnengeschoten. 1-0. En op dat moment ook gewoon verdiend. Alleen vergeten we na die 1-0 zoals zo vaak uit te lopen naar een ruimere voorsprong omdat ons grootste probleem, veel te veel kansen nodig hebben om te scoren, ons elke wedstrijd weer parten speelt. Maar met een goed gevoel gaan we de rust in. 1-0 voor en een helft lang een goede instelling bij alle jongens. Hoe anders zou het de 2e helft weer gaan….
2e helft: in de rust afgesproken met de jongens om gelijk weer volle bak te gaan: te beginnen met een aftrap D1 style vorig seizoen: bal in 1 keer diep spelen op de linksbuiten en daarna met zijn allen druk zetten op de tegenstander om ze vanaf het begin het gevoel te geven: “hier valt vandaag niets te halen”. Waarschijnlijk hebben we in de rust tegen een muur staan praten want uit onze aftrap maakte Lisse bijna na 8 seconden de gelijkmaker. We zagen onze geesten alweer dwalen. En inderdaad niet lang daarna wordt het 1-1. Ik moet bekennen dat ik in die fase daarna veel te fel(lees emotioneel) aan het coachen was omdat ik vind dat deze jongens veel beter kunnen en moeten. Maar om dat nou in zulke luide taal langs de lijn te doen is ook weer niet de bedoeling. Ik kreeg daar tijdens de wedstrijd terecht zelfs een standje voor van iemand die ik thuis ook regelmatig tegenkom. Inmiddels was het tijdens die hevige emotionele bui van me 1-2 geworden dus echt geholpen had het niet. En als klap op de vuurpijl (want dat was het) kreeg ik ook nog een bal zo hard op mijn knijter dat ik de hele wereld even voor een doedelzak aanzag. Het gevolg was wel dat ik de rest van de wedstrijd mijn mond stevig dicht hield. Dat kwam ook omdat ik het laatste kwartier van de wedstrijd nodig had om mijn bril te “ont-racefietsen”. Maar goed: eindstand 1-2 en weer NET NIET !!!
Nu ik dit verslag aan het tikken ben vraag ik me af waarom ik nou zo fel werd langs de lijn. Uiteindelijk is het maar voetbal zeg ik tegen mezelf. Maar elke week hoop je dat de jongens een goed resultaat halen omdat ze gewoon goed kunnen voetballen. Het is gewoon zo’n seizoen waarin het steeds NET NIET lukt. En toch denk ik weer: vanaf nu gaan we alle wedstrijden winnen.
Maar tegelijk vraag ik me af: zou die bal tegen mijn kop alle gevoel voor realiteitszin hebben weggenomen…

Dick