Ter Leede tegen Foreholte zijn normaal potjes vol strijd, inzet, passie en emotie. Helaas was het deze editie ietwat minder, om niet te zeggen, helemaal niet. En er hing nog wel zo’n mooi bordje in de kleedkamer van het eerste waar omgekleed werd.
De eerste helft was een drama, mozeskriebel wat heb ik me zitten te verbijten. Nu heb ik in de krant gelezen dat er tegenwoordig “wandelvoetbal” bestaat, de gemiddelde leeftijd bij die potjes is wel 60+. Ook voor gasten van jullie leeftijd, bleek de eerste helft.
Wandelvoetbal, het woord zegt het al, daar mag je niet bij rennen, wel snelwandelen. Nauwelijks tot geen moeite werd er gedaan om er toch een lekker potje van te maken. Toch een goaltje meegepikt, de aansluiting zat eraan te komen.
In mijn hoofd had ik een heel verhaal zitten en ik zou jullie allemaal en ik bedoel ook allemaal, op papier een draai om de oren hebben gegeven, ware het niet dat ik geleerd heb dat dit niet de juiste manier is. Vandaar ik weer ouderwets positief verder ga, en het gaat lijken dat de wedstrijd gewonnen is.
In de kleedkamer werden even de puntjes op de I gezet en het werd goed opgepakt. E i n d e l i j k, er werd tegengas gegeven en zodoende konden de Ter Leede supporters/ ouders/ familieleden/ vriendjes en vriendinnetjes toch nog genieten van wat er op de grasmat gelegd werd.
Echt gras, heerlijk gras, zeker na alle commotie met kunstgras en gezondheid en mogelijke blessures (kruisbanden en meniscusscheuringen). Combinatie na combinatie volgden en inzet maakte er weer een wedstrijd van. Ook nog een doelpuntje erbij, top!
Na het laatste fluitsignaal bleek Foreholte nipt te hebben gewonnen met 2-7 en met een keurige 6e plek in de bekercompetitie wachten we maar gespannen af in, om in bekende voetbaltermen te spreken, welke poule des doods we terecht komen.
Daarin gaan we laten zien dat we inzet en inzicht hebben, technisch en tactisch best mee kunnen, en vooral qua conditie de wedstrijden gaan beslissen.
Gelukkig hebben we de foto’s nog: