De pen is in handen van Bob van Aken

2021-02-17    ·    Ter Leede    ·    Algemeen

Mijn zoon Benjamin wilde gaan voetballen. Zijn keus was Ter Leede omdat zijn vriendjes op deze club zaten. Hij heeft nooit spijt gehad van zijn keuze. Ik, als zijn trouwe supporter ook niet. Benjamin  heeft alle jeugdteams doorlopen met heel veel plezier.

Natuurlijk zijn eerste trainingen bij Jaap Schaap. Ik was blij verrast hoe Jaap met de ukken omging. Hij kende iedereen bij naam en had voor iedereen tijd voor een praatje en een aai over zijn bol. Een en al enthousiasme waardoor veel ukken hierdoor doorgingen met het voetbal. Vervolgens ben ik teamleider geworden van de F12 waar Benjamin zijn eerste wedstrijdjes speelde.  Dit was een groot feest. Vervolgens kreeg Benjamin andere trainer-coaches. Allemaal bevlogen mensen met een groot hart voor voetbal, hun pupillen en Ter Leede.

Arjan Timmers was lange tijd zijn trainer-coach. Iemand die vele pupillen van Ter Leede een onvergetelijke tijd heeft geschonken. Het voetbal was niet alleen belangrijk maar ook aan vele andere zaken werd aandacht besteed. Bijvoorbeeld met het team gaan bowlen, speler van het jaar verkiezing, shirtje regelen met de namen van de kinderen erop en uitjes met het team organiseren. Maar natuurlijk ook het Easter-Open toernooi organiseren samen met Sylvia Vis. Voor de kinderen en ouders een unieke belevenis.

Daarna waren Job de Ridder, Marco Verbree en Emiel Wajer zijn trainers. Zij waren bezig met het aanleren van de techniek en tactiek van het voetbal. Met veel geduld zorgde zij voor een beetje structuur in het voetbalspel van hun team. Terwijl ik mij verbaasde hoe sommige jeugdtrainers van andere clubs met hun pupillen omgingen, zo blij was ik met deze trainers. Nooit hun stem verheffen en altijd op de juiste momenten iets proberen uit te leggen op een rustige manier.

Koen van der Vlugt samen met Steven Hartevelt en Gerrit-Jan Geijsman waren de laatste trainer-coaches van Benjamin bij de jeugd. Zeer bevlogen trainers die zorgde voor nog meer ontwikkeling van hun spelers. Zij hadden een duidelijke visie over het voetbal. Vele spelers hebben zich goed kunnen ontwikkelen onder hun hoede. Dit gecombineerd met openstaan voor kritiek en een dosis humor en aandacht voor zaken naast het voetbal, zorgde ook zij weer voor een mooie tijd.

Natuurlijk ook kennis gemaakt met de ouders van de teamgenoten van Benjamin. Een aantal, ken ik nu al vele jaren zoals Dick van Biezen junior de vader van Stijn. Stijn en Benjamin hebben tijdens hun jeugd altijd samen gespeeld en zaten ook nog eens op dezelfde klas van de middelbare school. Zij spelen nog steeds in hetzelfde team. Hierdoor zijn  Dik en ik echte voetbalmaatjes geworden. Lekker commentaar geven vanaf de kant en praten over voetbal. Natuurlijk ook van de 3^e helft genieten samen met andere ouders zoals Redboth Ciggaar en Hans de Kruijs. Erg gezellig allemaal.

Als vrijwilliger heb ik verschillende activiteiten bij de Ter Leede gedaan. Zoals het bemannen van jeugdcommissie kamer op de zaterdag of samen met Peter Bergman en Ronald Vonk invulling geven aan de visie van Ter Leede. Beide heren zaten en zitten nu nog steeds in het bestuur en zijn altijd zeer betrokken bij hun club. Niet makkelijk om deze taak uit te voeren. Een club besturen waar zoveel leden en vrijwilligers zijn en dus ook zoveel ideeën is geen gemakkelijk taak. Ik acht mij totaal ongeschikt om zo’n functie te vervullen. Daarom heb ik grote bewondering voor het bestuur en jeugdbestuur en commissies van Ter Leede!

Ik geef de pen door aan Emiel Wajer, een bekend lid van Ter Leede. Hij was zoals jullie hebben gelezen een jeugdtrainer van Benjamin.

Helaas zijn voetbal-zaterdagen bij Ter Leede voorlopig verleden tijd door de coronacrisis. Ik had niet verwacht dat ik dit zo erg zou missen. Hopelijk zie ik iedereen weer snel op de velden van Ter Leede.

Bob van Aken

Gevonden update

2021-02-02    ·    Jan Udema    ·    Algemeen

Iets kwijt?

Reageren kan naar supportersvereniging@terleede.nl

De pen is in handen van Dick van Biezen

2021-01-28    ·    Ter Leede    ·    Algemeen

Toen Olga mij vroeg “De Pen” over te nemen, omdat ik een echte Sassemer en ook Ter Leede dier ben, moest ik even nadenken of ik dat zou accepteren, omdat ik al eens een interview gegeven had in het TL Jubileumboek van april 2005 (75-jarig bestaan) en niet in herhaling wilde vallen. Toch vind ik het wel leuk om het een en ander over de club en mezelf te vertellen.

Als 12-jarig jongetje werd ik in 1956 lid van de club en ben dat nog steeds. Toen kon je pas lid worden op je twaalfde in tegenstelling tot nu. Gelukkig kan onze jeugd nu al als 4-jarige Uk beginnen onder de bezielende leiding van onze alom bekende Jaap Schaap, een echte TL man.

Als twaalfjarige kon je dan in de aspiranten B beginnen en vervolgens aspiranten A, junioren B en A en daarna ging je naar de senioren. Ik ging als 16-jarige direct naar TL1 en speelde daarin onafgebroken tot 1973.

Ik kon toen ook een prof-contractje krijgen bij RCH uit Heemstede (de club waar de bekende Loek Biesbroek speelde, bij de ouderen nog wel bekend) en later bij AZ en ADO Den Haag. Jullie zullen je misschien afvragen “waarom heb je dat toen niet gedaan”? Dat was om de volgende redenen: Ik zou mijn ouders daar vanwege het geloof geen plezier mee doen en ik wilde graag in zaken gaan en had een echt TL hart. Wat betreft het geloof was het zo dat de protestante en neutrale mensen bij TL speelden en de rooms katholieke mensen bij Teylingen. Als je zag hoe de beroering was toen de beste speler van Teylingen (Nico Zoet) bij TL kwam voetballen omdat wij veel hoger speelden, kwam er zelfs de pastoor aan te pas om dat te verhinderen. Later kwamen er nog meer goede voetballers van Teylingen naar TL.

Dat het verschil tussen RK en Protestant zelfs nog speelde toen wij van ons mooie maar te klein geworden sportpark aan de Menneweg (waar nu huizen staan) verhuisden naar ons mooie sportpark De Roode Molen, blijkt uit het volgende. Op dat moment nl. was de mogelijkheid om beide verenigingen te fuseren, wat in Lisse naar volle tevredenheid, wel gebeurd is. Door onze verenigingen werd hierop negatief gereageerd. Dit was een grote kans om bv. een grote kantine en meer ruimte  voor kleedkamers en bv. een sporthal te bouwen. Dat is helaas toen niet gebeurd.

Toen ik hoorde dat Teylingen op zaterdag wil gaan voetballen en dan in de vijfde klasse moet beginnen, denk ik dat er weer een mogelijkheid ligt om over fusie te praten. De oudere garde die dat destijds tegenhield, is inmiddels voor een groot gedeelte vervangen door jongere mensen en zij moeten dit toch kunnen regelen.

Dit gezegd hebbende, ga ik weer terug naar 1959, het jaar waarin wij landskampioen werden o.l.v. trainer Ton Kantebeen, die ons vooral leerde schieten met de woorden “knie over de bal!” Verder bestond de training meestal uit 20 rondjes rond het complex (nooit mijn favoriete bezigheid) en afsluitend een partijtje. We leerden een corner strak op de penaltystip te nemen, waardoor de kopspecialisten naar voren kwamen om de bal hard in te koppen. De kopspecialisten waren, net als  nu nog meestal, de achterhoedespelers. Bij ons waren dat toen Nico Zoet, Piet de Bruijn en later Jan Ligtenberg. Als je nu naar de Eredivisie kijkt, zie je er twee bij de cornervlag staan die de bal kort nemen en die belandt dan op het middenveld i.p.v. voor het doel. De meegekomen koppers moeten dan weer snel naar achteren lopen. Ook van de 10 vrije trappen gaan er 9 ver over het doel, door het achterover leunen i.p.v. knie over de bal.

In 1960 kwam ik toen, samen met Piet de Bruijn, in het 1^e elftal, waarin o.a. zaten de 3 Gebrs. Molenaar, Wim van Ginhoven, mijn broer Wim, keeper Jan de Vries en de geweldige Cees Molema. Mijn broer Wim en ik voelden elkaar feilloos aan en het was jammer dat hij vanwege een zware knieblessure het voetballen moest opgeven. Later is hij in het bestuur gegaan en is van 1971 – 1986 de langst zittende voorzitter geweest.

Nog even terug in de tijd. Met vriend Piet de Bruijn speelde ik indertijd al samen in schoolelftallen en vanaf mijn 12^e dus in alle TL elftallen. We hadden in die tijd als hoogste, de zaterdag competitie 2^e klasse. Er waren 4 afdelingen. Van deze afdelingen gingen de eerste vier in het seizoen 1970/1971 over naar de nieuw te vormen 1^e klasse, dat werd later Hoofdklasse en is nu 3^e en 2^e divisie.

Wij werden in dat seizoen 4^e in klasse West  en kwamen daardoor direct in de 1^e klasse. Nieuwe tegenstanders, zoals Rijnsburgse Boys, Spakenburg, Huizen, Quick Boys, Zwart Wit, etc. Als ik nu zie hoe ons 1^e elftal er in een prachtige outfit bijloopt en zij alleen nog hun eigen voetbalschoenen bekostigen, was dat in mijn tijd anders: Wij hadden allemaal onze eigen spullen.  Ook moesten wij als 1^e elftal spelers bij uit-wedstrijden fl. 1,– voor de bus-kosten betalen en de supporters die in dezelfde bus meegingen fl. 2,–.

Er is dan in ca. 40 jaar wel veel veranderd! Wel speelden wij toen met bijna allemaal Sassemers, aangevuld met de Gebrs. Henk en Jan Tijsen uit Warmond en later Jan Ligtenberg en Ben Barten uit Lisse. Uit de eigen jeugd braken toen o.a. Nico van der Fange, een van de betere voetballers en keeper Wim van Harskamp (zoon van good-old Gerrit) door.

Halverwege de jaren zestig kregen wij er een coach bij van wie wij in de rust altijd een half sinaasappeltje kregen, maar hij organiseerde ook voor het elftal gezellige feestjes, waaronder -de elk jaar weer- onvergetelijke sinterklaasavonden.

Onze coach was Geb Wijntjes, de voorzitter van de Supportersvereniging. Geb regelde niet alleen voor ons, maar speciaal voor de vereniging TL, alle feesten. Ik zal nooit vergeten dat hij Andre van Duin regelde die toen nog zijn bandrecorder show had en 17 jaar oud was. Dat was tijdens een groot feest in de bollenschuur van de Gebrs. Moolenaar. Geb heeft altijd veel betekend voor de club; maar ook organiseerde hij (voor de Oranjevereniging) de auto-puzzelritten, die dan ’s avonds, ik geloof in ’t Bruine Paard, toen de enige grote kroeg in Sassenheim, hilarisch door hem werden uitgelegd. Hij organiseerde alles met zijn broer Jacques, die ook voorzitter van TL is geweest.

Naast de competitie speelden we ook elk jaar om de Dokterscup, met als tegenstanders o.a. Noordwijk en Quick Boys. Uiteraard waren er bij deze derby’s veel supporters aanwezig.

Jammer was het dat TL na de goede jaren geleidelijk afzakte naar de lagere regionen, waarschijnlijk door te weinig doorstroming van de jeugd. Omdat mijn kleinzoon Stijn in de Jeugd onder 23 speelt, zie ik elke week dat wij weer goede eigen spelers hebben die de stap naar het 1^e kunnen maken. Wat zou het mooi zijn als we binnenkort in het 1^e weer echte TL-mensen hebben staan en geen spelers meer onnodig moeten halen. Wanneer je net aan de “vreemden” gewend bent, verlaten ze de club vaak weer als er ergens anders meer verdiend kan worden.

Van de vijf kleinzoons die we hebben, voetballen er gelukkig nu nog vier, waardoor Els en ik bijna elke zaterdag minimaal 2 wedstrijden zien. Van zoon Dick voetballen Stijn en Mees bij TL en van dochter Esther voetballen Luuk en Sam bij UVS. Tegen Sam heb ik al gezegd dat dit zijn laatste jaar UVS O19 is en dat hij volgend jaar bij TL “moet” komen voetballen. We zien wel of er nog geluisterd wordt naar opa.

In 1986 nam mijn grootste vriend -en helaas te vroeg overleden- Wim van Ginhoven de voorzittershamer over van mijn broer Wim en hij bestuurde de club tot het jaar 2000. Wim had zich voorgenomen TL weer naar het hoogste niveau te brengen, want de club was tussen 1974 en 1986 naar de 4^e klasse gedegradeerd. Omstreeks 1985 vroeg hij me een Businessclub te formeren en daarmee sponsors te winnen voor reclameborden voor Fl. 1.200,– per jaar en elke thuiswedstrijd 2 entree-kaartjes. Het bestuur werd gevormd door o.a. Peter Hoogeveen, toen eigenaar van Brasserie Bon Bon in Noordwijk, waar al gauw de bekende Mosselen-avonden werden gehouden, Kees van der Niet en Jolande van Hoekelen als secretaresse en ik als voorzitter. We hadden daarmee succes en haalden veel geld op voor de club.

In 1996 kon Wim de kampioentrainer van Katwijk (’94 en ’95) Arie Lagendijk en assistent Cees du Prie binnenhalen, met later in hun kielzog de beste voetballer Carlo van Zelst. Daarna kwamen er meer spelers van buitenaf en werden wij uiteindelijk Hoofdklasse en de rest weten we.

In 2001 haalde Peter Scheltus* ons aller TL man, Peter Kales over om hoofdsponsor van onze club te worden. Tot vorig jaar heeft hij daardoor ontzettend veel voor onze club betekend.

In de hoop dat mijn verhalen uit de oude doos niet te lang zijn geworden, geef ik nu de pen door aan Bob van Aken, die ik wekelijks bij wedstrijden van TL O23 zie omdat zijn zoon Benjamin en mijn kleinzoon Stijn daarin spelen.

Voorwaarts Ter Leede en dan op naar de 2^e divisie!!!!

Blijf gezond en hopelijk snel weer tot ziens langs de lijn,

Dick van Biezen

*) tekst aangepast redactie

Robert Steemers naar Warmunda

2021-01-25    ·    Jeroen van Oosterom    ·    Algemeen

Robert Steemers vertrekt bij Ter Leede. Hij gaat spelen voor Warmunda. Robert speelde twee perioden bij Ter Leede en werd ook 2x kampioen van de hoofdklasse. Wij begrijpen zijn keuze en bedanken hem voor alles.

Wij wensen Robert veel succes en hopen hem dit seizoen nog in actie te zien!

Namens de commissie Voetbal Technische Zaken

Papierbak weer vol

2021-01-23    ·    Jan Udema    ·    Algemeen

De papiercontainers zitten weer propvol.

Vanaf woensdag kan het weer worden gebracht.

Zet het a.u.b. niet naast de containers.

Nog een tip: Ook bij het gemeentekantoor staan containers voor oud papier.

Bestuur Ter Leede

De pen is in handen van Olga Klein

2021-01-14    ·    Ter Leede    ·    Algemeen

Allereerst spreek ik mijn dank uit aan mijn humorvolle voorganger Jan Udema voor zijn overrompelingsactie om mij de pen in handen te duwen. Zonder woorden dus, want Jan is kort van stof zoals hij in zijn pennenvrucht al heeft laten weten. Al was daar in zijn mooie verhaal niets van te merken. Misschien is het een idee om Jan in het vervolg slechts schriftelijk te benaderen?

Tja en daar zit je dan met de pen. Verrast en enigszins sprakeloos: hoe zal ik beginnen, waar zal ik beginnen en vooral …wanneer zal ik beginnen. Moet het een kort of een lang stuk zijn? Heb ik wel genoeg te vertellen? Is het wel leuk om te lezen? Wie zit er nu op míj te wachten? Kortom, er zit op zo’n moment een kluwen van gedachten in mijn hoofd die ik alleen zelf kan ontwarren.

Mijn tijd bij Ter Leede omvat twee periodes en gaat bijna vijfendertig jaar terug. Mijn zoon Ralph, toen een knulletje van 5 of 6 jaar (hij is nu 38) wilde voetballen of “op iets anders”. Die drang naar sport kwam niet zomaar uit de lucht vallen. Het werd hem met de paplepel ingegoten, want zijn vader voetbalde op het veld en in de zaal, tenniste en volleybalde en Ralph ging regelmatig mee. Bovendien tenniste ik zelf ook en basketbalde  ik in die tijd nog. Een basketbalclub was er niet in Sassenheim, dus dat was al snel klaar. Ralph mocht op voetbal en op tennis en bleek dat volgens kenners beide niet onverdienstelijk te doen. Hij kwam natuurlijk eerst bij Jaap Schaap, die hij bij aankomst een tekening gaf van een poppetje op een voetbalveld met een Ter Leede-shirt aan. Volgens eigen zeggen heeft Jaap die tekening zelfs nu nog. Mijn aanwezigheid bij Ter Leede bestond er toen uit, dat ik als supporter (of chauffeur) meeging om langs te lijn te staan, destijds uiteraard nog op het oude sportpark aan de Menneweg. Mijn eerste wedstrijdervaring was verrassend. Het eerste team van de F-jes heette toen “de Freggles”. Toen na 20 minuten de scheidsrechter afblies, vroeg ik enigszins verbaasd waarom het nu al klaar was, waarop ik te horen kreeg dat die kleine mannetjes 2 x 20 minuten speelden en dat er bij elke “promotie” naar een hogere leeftijdsklasse 5 minuten per helft bijkwam. Er volgde gelukkig dus nog een helft. In de winter vond ik die korte speeltijd geen enkel probleem. In de zomer was het wel jammer. Toen Ralph rechtstreeks was opgeklommen van de F1, de E1, de D1 en in de C1 zou komen, ontstond er een probleem: hij moest kiezen tussen voetbal en tennis, want ook daar deed hij het  goed en reisden we inmiddels het hele land door voor de landelijke ranglijst. We lieten de keuze aan hem over en helaas voor Ter Leede koos hij voor tennis. Hiermee was mijn eerste periode bij Ter Leede afgesloten en volgde er een lange pauze.

Mijn tweede, meer actieve, periode bij Ter Leede brak zo’n vijftien jaar geleden aan, maar het “sudderde” al eerder. In de loop der jaren, werd het namelijk duidelijk dat mijn geweldige voorgangster, Ter Leede-icoon Ageeth van Ginhoven, te zijner tijd het omroepen niet meer zou kunnen blijven doen, omdat haar man Wim ernstig achteruitging met zijn gezondheid. Toen ik op een feestje was, waar ook Dick van Biezen sr. en Hans Bonnet waren, werd er door beide heren gesuggereerd dat, als Ageeth het omroepen niet meer zou kunnen doen, het misschien iets voor mij zou zijn. Blijkbaar heb ik daar niet onwelwillend op gereageerd. Vervolgens hoorde ik jaren niets, tot ik op een zeker moment gebeld werd door Vincent Quist met de vraag “of  ik hét nog wilde doen”. Enigszins verbouwereerd door de vraagstelling en gevolgd door een redelijk lange stilte, vroeg ik waar het over ging, waarna Vincent mij vertelde dat het moment was aangebroken om een nieuwe speaker te introduceren omdat Wim in een te slechte conditie was geraakt en steeds meer hulp nodig had. Dick Van Biezen had korte lijntjes met Ageeth en zo was de zaak snel beklonken. Na één wedstrijd naast Ageeth gezeten te hebben om te kijken hoe alles moest en daarna één wedstrijd waarbij Ageeth naast mij zat (let op de volgorde!) om te zien of ík me kon redden, mocht ik zelfstandig in het diepe. Natuurlijk ben ik daarna ook wel eens kopje onder gegaan, bijvoorbeeld toen ik moest vragen of er iemand van de KNVB aanwezig was, maar aan het publiek vroeg of er iemand van de KNLTB (de tennisbond!) aanwezig was.

Ook bij de dames heb ik een kleine tien jaar omgeroepen, vervelend genoeg voor nagenoeg lege tribunes dan wel te verstaan. In het eerste jaar werd ik uitstekend opgevangen door Marion van de Ploeg en Rita van der Laan aan wie ik alles, maar dan ook alles kon vragen. Helaas bleef ik daar ook niet altijd “flatervrij”, zoals die keer dat Daphne Koster prachtig scoorde. Ik liet het weinige publiek weten dat Daphne met een prachtig schot gescoord had, terwijl ze, zoals meestal als ze scoorde, dat met een schitterende kopbal had gedaan! Verder sluipen er wel eens andere “foutjes” in, maar niet altijd door mijn schuld. Soms word ik verkeerd gesouffleerd als ik niet goed heb kunnen zien wie er gescoord heeft. Verder kan ik me ook nog herinneren dat toen het vorige scorebord  nog dienst deed, er zich wel eens een klepje te veel opende waardoor er niet een 1 verscheen maar een 7. Je wil niet weten hoeveel mensen er dan op de ramen van de radiokamer bonzen en met hun vinger richting scorebord wijzen.

Afsluitend kan ik vertellen dat ik me zelfs in deze coronatijd geen moment verveel, al mis ik Ter Leede wel, met name de warme mensen die mij destijds hebben geholpen en dat nog steeds doen. Ik breng onder andere mijn tijd door met het volgen van mijn cursus Italiaans via Zoom. Daarbij was mijn laatste huiswerkopdracht iets te schrijven over het vrijwilligerswerk dat je doet. Bij deze dan!

Met plezier geef ik de pen nu door aan de man die ik al genoemd heb in mijn relaas: Dick van Biezen sr., op en top een Ter Leede-dier. Als echte Sassemer weet hij ongetwijfeld veel meer van Ter Leede en haar verleden dan ik. Ik ben tenslotte maar import.

De pen is in handen van Jan Udema

2021-01-03    ·    Jan Udema    ·    Algemeen

Dank aan Willem.

Allereerst wil ik Willem Buijs bedanken voor het doorgeven van de pen aan mij. Wim is een persoon die je de HELE zaterdag tegenkomt bij Ter Leede.

Hij is letterlijk de smeerolie van alle (jeugd/vrouwen/heren) teams, door ze van limonade of thee te voorzien.

Aan wie geef ik de pen door?

Voor mijn doen ben ik in onderstaand stuk erg spraakzaam. Regelmatig word ik gewezen op het feit dat ik wel erg korte zinnen uitspreek en kort van stof ben. Zo ook Olga Klein, die mij regelmatig enthousiast aanmoedigt om zinnen bestaande uit meer dan 4 woorden uit te spreken.

Olga is onze gastvrije omroepster bij de Vrouwen en de Heren altijd beginnend met:

Dames en Heren,

Jongens en meisjes

Welkom op Sportpark de Roodemolen,

We zijn in de volgende pennen challenge allemaal benieuwd hoe Olga zich vermaakt in het nieuwe (ab)normaal.

Over mijzelf

Terug naar mijzelf, mijn Ter Leede carrière is niet bij Jaap Schaap en Lien Drommel begonnen. Heb verder nooit bij Ter Leede gevoetbald, dus daar kan ik het niet over hebben. Mijn voetbalkwaliteiten begonnen in Noord Oost Groningen, om precies te zijn, ik ben geboren en getogen in Woldendorp.

Hoe de voetbalsport en vrijwilligersleven in mijn leven kwam?

Dat kon niet missen. Mijn vader begon na de oorlog pas na zijn dertigste met voetballen, dus op een dusdanige leeftijd waarop men tegenwoordig stopt. Dat was bij de zaterdagtak van de plaatselijke vereniging W.E.O, een team waarin ook 2 broers van hem en mijn schoonvader speelden. Eenheid in tenue was geen geld voor.

Maar de zaterdagtak hield op te bestaan en op zondag gaan voetballen als gereformeerde mocht natuurlijk niet.

Dus vertrok hij en mijn broer naar een zaterdagvereniging de Gemzen in een naburig dorp, waar hij functies bekleedde als begeleider bij de jeugd, lid elftalcommissie, grensrechter en scheidsrechter enz.

Bijna niemand had een auto, dus de iets verdere uitwedstrijden gingen met de bus en ik ging natuurlijk ook altijd mee. Voor vertrek verzamelden zich diverse spelers bij ons thuis, die werden eerst voorzien van thee en krentenbrood.

Het meest spannende moment van het voetbaljaar was toch eigenlijk wel de Hemelvaartsdag. Want ’s ochtends moesten we eerst naar de kerk, waar hij ook nog koster was. Maar ’s middags was er een traditioneel Hemelvaartsdagtoernooi, dus was het maar afwachten of de dominee het een beetje kort hield. Na de preek, snel naar huis, de soep, de aardappelen en de vla werden tegelijkertijd in het keelgat gegooid en snel op de Berini naar de voetbal.

Waar die man de tijd vandaan haalde, is voor mij nog steeds een raadsel.

Dus het was bij ons thuis voetbal wat de klok sloeg.

Mijn voetbalcarrière?

Mijn voetbalcarrière begon ook bij W.E.O bij de pupillen, in die tijd begon je pas op je tiende of elfde. Een accommodatie die niet meer is te vergelijken met de faciliteiten die er nu zijn. De vereniging was al blij met de komst van 1 lichtmast op het trainingsveld. Terwijl je je tegenwoordig afvraagt, gezien de huidige installaties en de momenten dat ze branden, of we vroeger betere ogen hadden.

Naast het voetbal werd er weinig georganiseerd. Er was jaarlijks een uitje met de bus.

En als klap op de vuurpijl kwamen 2 spelers van GVAV (nu FC Groningen) naar het dorpscafé om vragen aan te stellen: Niemand minder dan keeper Tonny van Leeuwen en veldspeler Martin Koeman. Chauvinistisch Trots waren we toen Tonny in Oranje keepte in de uitwedstrijd tegen de DDR, maar daar met 4-3 verloor en Tonny had daar niet zijn beste dag.

Aangezien er vanaf de A junioren op zondag werd gespeeld, dus ik niet, ben ik op zaterdag gaan spelen bij de jeugd van Wagenborger Boys en van daaruit toch ook als senior bij de Gemzen terecht gekomen.

Daar heb ik met veel plezier gevoetbald tot 1979.

Einde Gronings tijdperk.

In 1979 ben ik met Stiena getrouwd. Ze woonde een paar huizen verderop en had mij al een paar keer gevraagd of ik verkering met haar wilde. Pas toen ze een Renault 4 kreeg en ik slechts een Kreidler brommer had, heb ik uiteindelijk ja gezegd, onder het motto ”Zoekt in den Vreemde niet wat uw eigen dorp u biedt”. Zelfs een keer met haar naar een optreden van Cuby en the Blizzards geweest, met o.a. Harrie Muskee en Herman Brood. Maar dat was uit pure liefde, ik had een totaal andere muzieksmaak en nog steeds.

Ik had inmiddels een baan gevonden bij De Sikkens in Sassenheim, alhoewel ik niet eens wist waar het lag, toen ik de sollicitatiebrief schreef. Zal wel Duitsland zijn of zoiets, maar als je werk zoekt, kun je niet te kieskeurig zijn.

En zo zijn we hier ook komen wonen in ca 1981.

GWS.

Via mijn werk kwam ik via een collega ook al vrij snel bij de voetbalvereniging van Sikkens, oftewel GWS terecht. Net als ik, kwamen Sikkens en GWS ook uit Groningen. Toen best wel een grote vereniging met 8 seniorenelftallen, maar toen nog geen jeugdafdeling. Ook daar met veel plezier gespeeld.

Dit tot nu toe gelezen hebbende, moet je niet denken dat ik kon voetballen. Maar het totaalplaatje vond ik (nog steeds) erg gezellig. Zonder een derde helft met slap ouwehoeren in de kantine had ik het nooit zo lang vol gehouden en de volgende dag wist je toch niet meer waar het over ging.

Als voorstopper was mijn specialiteit om iedereen (alle 21) in de weg te lopen, tegen benen te schoppen en de doordeweekse frustraties weg te zeiken. Ik heb ook nog samen gespeeld met Ed van den Berg en Jan Kuhn, dan weet je het niveau wel zo’n beetje. Hoogtepunt voor Ed was altijd onze wedstrijd GWS 6 tegen Ter Leede, het team waar toen o.a. Kees vd Niet, Klaas de Wolde, Sino Molema etc in speelden, dat was een ware prestigeslag (voor Ed).

Ook werd daar de naam van Frank van Dam nog met respect uitgesproken, want die was er ooit in geslaagd met GWS naar de 4^e Klasse KNVB te promoveren.

Bij GWS ben ik ook in het bestuur terecht gekomen, in functies als voorzitter, gevolgd door secretaris en bestuurslid PR. Het was nl erg handig en verstandig voor de contacten met de directie, als het bestuur bestond uit Sikkens medewerkers. Ik heb in die functies veel geleerd mbt het reilen en zeilen binnen een vereniging en je doet ook veel mensenkennis op. Een hoogtepunt was toch wel het organiseren van een 24 uur durende estafetteloop van Groningen naar Sassenheim, vanwege het feit dat het allemaal in Groningen was begonnen. Het was ook in die periode dat er bij GWS een jeugdafdeling werd opgericht, met als lokkertje gratis tenues en er reed een busje om spelers te vervoeren van en naar de trainingen. Jan Schoen was er toen hoofdtrainer en liep zelfs nog mee in een sponsorloop voor de jeugd. Maar dat hele jeugdproject zette kwaad bloed bij onze Broeder en Zusterverenigingen, waaronder Ter Leede. Ik herinner mij nog discussies met o.a. Jan Blankespoor senior. Vele krantenartikelen werden er aan gewijd. Ook de KNVB afd Leiden (LVB) ging zich er mee bemoeien, waarbij onderstaand artikel eerst werd geopend met het kipincident van ene van Harskamp.

Later werd ik secretaris bij Ter Leede en heb met een glimlach in de TL archieven, de Ter Leede irritaties van die kant in de verslagen terug kunnen lezen. Hoe klein is de wereld soms, jaren later kom je je opponenten weer tegen. De kleding bij GWS was altijd goed verzorgd. Een sportzaak uit Lisse was hofleverancier, ik zie nog een man met een koffer binnenkomen, hoedje op, rond brilletje, snorretje. En natuurlijk de eeuwige ruzies over verkeerd geleverde kledingmaten. Oftewel ik ken Jaap de Jong al bijna 40 jaar.

Ter Leede

Op mijn 47^e ben ik gestopt met voetballen. Omdat zoonlief Daan bij de ukken van Jaap Schaap ging voetballen, kwamen we meer bij Ter Leede over de vloer als supporter en als vrijwilliger.

Hoe het precies gegaan is weet ik niet zeker, maar het is de schuld van oud buurman Jan Keuning en/of oud collega Rob Gerrits dat ik gepolst ben om in 1998 Rob op te volgen als secretaris, naast voorzitter Arie Philippo als opvolger van Wim van Ginhoven.

Jan Keuning is jaren onze buurman geweest en hij is tot op de dag van vandaag een icoon binnen de club. Als we uit onze slaapkamerraam in zijn betegelde tuin keken, zagen we zijn liefde voor de club en schijnbaar is dat erg besmettelijk, om maar in de Britse variant van coronatermen te blijven.

Stiena was al gastvrouw bij de jeugd en die vond het wel gezellig bij die club.

Zo is het dus bij Ter Leede begonnen, een aantal jaren in hoofdbestuur als secretaris en daarna nog bestuurslid facilitaire zaken/kantine.

Ik heb in 1999 eenmalig het TL shirt gedragen, dat was in het eerste jaar met een aantal bestuursleden tijdens een sponsorloop rondom het hoofdveld. Volgens mij deed Co vd Krogt mee op klompen. Jaap de Jong liep als senior geen hele, maar halve rondjes via de middellijn.

In die beginjaren hebben we als bestuur ook de kantinecommissie (bestaande uit Jaap Lijten/Marjan van Harskamp/Co Zwetsloot/Hans Kaptijn en ik) opgericht. Het was nl te druk geworden om dat aan alleen een kantinebeheerder op te hangen. Een kantine speelt 7 dagen per week een belangrijke rol en dat is door de jaren heen alleen nog maar meer geworden. Deze commissie bestaat nog steeds en samen met een prima koppel barmedewerkers staat gastvrijheid hoog in het vaandel. Druk zat dus en mede vanuit bestuur supportersvereniging Rood Geel (weer secretaris) proberen we in 2021 z.s.m. verenigingsbreed weer veel te betekenen.

(Het is duidelijk te zien dat ik niet van verkleedpartijtjes houd)

Natuurlijk is TL weer een hele andere vereniging dan GWS. Het is groter en complexer, met andere belangen. Aan de andere kant is het ook grotendeels hetzelfde, voetballers hebben een veld nodig, een bal, een scheidsrechter, een tegenstander en een kantine.

Maar ik heb ook bij Ter Leede (ca 21 jaar al weer) hier weer heel veel mensen leren kennen. En met heel veel mensen samengewerkt tot nu toe om iets te realiseren en te organiseren.

Ik vind het leuk om te organiseren en zelf daar in mee doen, vooral om iets op te zetten wat niet alleen tijdelijk werkt, maar wat duurzamer stand houdt. En dat is best lastig in een vrijwilligersomgeving, waarin mensen komen en gaan, dus is er voortdurend onderhoud van de organisatie nodig.

Hoe verder tijdens en na Coronatijd?

In bovenstaande heb ik proberen aan te geven dat van kinds af aan mij iets met de paplepel is ingegeven, iets waarmee je bent opgegroeid, in dit geval was dat b.v. vrijwilligerswerk bij de voetbal. Dat is grotendeels gebaseerd op toeval, dat had ook vrijwilligerswerk op andere gebieden kunnen zijn, maar het belangrijkste is dat je wat doet, ook in en na coronatijd.

Deze rubriek van een pen doorgeven is gestart bij aanvang van het coronatijdperk, met als insteek wat houdt ons bezig in coronatijd.

Mijn pensioen en corona kwamen tegelijkertijd, dus dat was wel heel verre van normaal. Dus veel meer vrije tijd en voor de kantinecommissie hoefde ik niet veel meer te doen in coronatijd. Daarom zijn Jan van Harskamp (ook kantinecommissie) en ik bij de accommodatieploeg gaan helpen met schoffelen en snoeien, lekker buiten, op 100 meter afstand van elkaar. Ik ben met mijn 67 jaar de jongste van die ploeg. Ook de accommodatieploeg is een mooi koppel vrijwilligers met TL verantwoordelijkheidsgevoel, “want het moet er netjes uitzien”. Bakkie koffie doen en constateren dat er 8 Jannen aan tafel zitten. Tijdens de hittegolven gaan er vrijwilligers op eigen initiatief ’s morgens om 06:00 uur lijnen trekken op het veld, want dan is het nog “koel”.

Door de jaren heen zie je bij verenigingen in alle geledingen een bepaalde harde kern van clubmensen voorbij trekken die er altijd zijn en blijven en dat moet ook zo blijven. Bepaalde koppen kom je steeds weer tegen door de jaren heen. Een soort ruggengraat/kapstok van de vereniging.

Zonder pessimistisch te willen zijn, zal dit soort vrijwilligerswerk steeds lastiger worden om invulling aan te geven.

De samenleving is de afgelopen 67 jaar aan verandering onderhevig, richting het individuele en dat zal zijn uitwerking niet missen in samenstelling en volume van het vrijwilligersbestand van verenigingen. De oude garde groeit er uit, gevolgd door minder instroom.

Van huis uit meekrijgen om iets vrijwilligs te doen op welk gebied dan ook, neemt af.

Hoe dit proces te veranderen? Toch neerleggen bij de opvoeding?

Inmiddels is het 1 januari en wensen we iedereen het beste voor 2021 en daarna.

De voetbal dendert inmiddels gewoon door in coronatijd, de spelerscarousel is weer op gang gekomen en hopelijk de wedstrijden ook weer. Ik hoop in ieder geval dat vrijwilligers, waar dan ook in de samenleving,  zoveel mogelijk blijven en er nieuwe bijkomen resulterend in nog meer jubileumboeken.

Slotwoord

Oh ja, dat vergeet ik bijna. Mijn oude club de Gemzen, bestaat niet meer. Gefuseerd met de zondagclub NOVO en voetballen al weer jaren gebroederlijk op de zaterdag.

Geschiedenis en Sassenheimse actualiteit liggen schijnbaar dicht bij elkaar?

Maar geschiedenis wordt in de toekomst geschreven, dus we wachten maar rustig af.